نمایشگاهِ «ملاقات» با همکاری مشترکِ بین سفارت فرانسه در ایران، مَر-آرت و خانه ی صفوی - گالری اکنون در اصفهان با مدیرت خانم الناز رجبیان افتتاح شد.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی موسسه فرهنگی اکو و به نقل ازعصر ایران مَر-آرت تیمِ فرهنگی و هنریِ مستقر در پاریس، لندن و تهران است که اعضای اصلی و پدیدآورنده های آن مریم پوراحمد و مریم نظری هستند و با دغدغه‌ی تبادلِ هنر و فرهنگ بین این سه کشور فعالیت می‌کند. مَر-آرت به عنوانِ کیوریتورِ این نمایشگاه ایده ی استفاده از مانیتورها را برای نمایشِ آثار استفاده کرده است..
شرایطِ حالِ حاضر با وجود کرونا که به شدت همه ی ابعادِ زندگیِ بشر را در سراسرِ دنیا تحت تاثیر قرار داده است. بسیاری از فعالیت های انسان ها تبدیل فعالیت های مجازی و غیرحضوری شده است. ایده ی اجرایی این نمایشگاه که به نوعی شیوه ای متفاوت در عصرِ کرونا است تلفیقی از نمایشگاهِ مجازی و حضوری است. آثارِ هنرمندان به شکلٍ آنلاین دریافت شده است اما به طورِ دیجیتال با استفاده از مانیتورهایی که در فضای گالری خانه ی صفوی بر دیوارها آویخته شده است شانس حضورِ فیزیکی را به تعدادِ محدودی از بازدید کنندها با شرایطِ کاملِ پروتکل های بهداشتی داده است.
مضاف بر کرونا و محدودیت های مسافرتی، و وضعیتِ کنونی در دو،سه سالِ گذشته سبب کاهش چشمگیر سفرِ ایرانیان به کشور فرانسه شده است. فرانسه جز معدود کشورهایی است که زبان و فرهنگِ آن از سال های بسیار دور با مردم ایران همراه بوده است. این نمایشگاه به منظور پررنگ تر کردنِ روابطِ فرهنگی بین این دو کشور انجام خواهد شد..
نمایشگاه «ملاقات» جهتِ معرفی آثار زنانِ هنرمندِ فرانسوی و ایرانی-فرانسوی به مردمِ فرهیخته ی یکی از مهم ترین شهرهای ایران به لحاظ تاریخی و فرهنگی در اصفهان برگزار شده است.
برگزار کنندگانِ نمایشگاهِ «ملاقات» متشکل از یک تیمِ بزرگ بانوان است. ۱۰ بانوی هنرمند، مدیریت گالری اکنون-خانه ی صفوی و تیمِ کیوریتوری، همگی زنانی هستند که گِرد هم آمده اند تا لحظاتي روحِ ما را با هنر غنی کنند. به همین دلیل این نمایشگاه مصادف با روزِ جهانی زن (۸ مارچ) برگزار شده است.
نمایشگاهِ «ملاقات» ده بانوی هنرمند ایرانی و فرانسوی را که در فرانسه اقامت دارند، گرد هم می آورد.
عنوان این نمایشگاه یک مضمون نیست ، بلکه یک مفهوم است. این نمایشگاه یک گشت و گذار آنلاین در میان آثار و همچنین یک ملاقاتِ دیجیتال را به واسطه ی مانیتورهای آویخته بر دیوارهای گالری ارائه می دهد. هر هنرمند به شیوه ی خود شما را به این ملاقات دعوت می کند; چاپ، عکاسی، نقاشی، طراحی، یدئو، مجسمه وچیدمان.
ما پیدا و پنهان را با تابلوی بافته شده ی گلناز پایانی ملاقات می کنیم. هنرمند در قلبِ اثرش به ما مجال بافتن و تصویر کردن منظره ی خودمان را می دهد.
با عکسِ لورر تیبرگیانِ، در تاریکی ای رنگی گُم خواهیم شد. این تاریکیِ رنگین جایی ست که هنرمند تجربه ای منحصر به فرد را زندگی می کند: او تصاویری خلق می کند که قبلا در تصورِ خویش دیده است، اندیشیده است و حتی آن را با اعداد نوشته است، چرا که عکاسی قبل از هر چیز پروسه ای علمی ست.
صبا نیکنام آن چه که الهام می گیرد را با ما در میان می گذارد؛ اساطیر و رسم و رسوم مردم جهان. و کمی پوتزو دی بورگو بار دیگر مسایل مربوط به دید و دیدن را در میان می گذارد. آنچه
می بینیم و آنچه پیداست در صحنه ای از خشونت حیوانی و با کمپوزیسیونی که شفافیت را به بازی می گیرد.
نقاشی نادیا آلبرتینی، نَفَس، شئ ای را به ما نشان می دهد که از زمان های دور می آید، زمانی که انسان هنوز سادگیِ ساختِ اشیا را تجربه می کرده است. هنرمند این شئ را مقابل الگویی می گذارد آمده از زمان و مکانی دیگر: در مقابلِ مینیاتور های ایرانی.
«ملاقاتِ زنانِ هنرمند فرانسه و اهالیِ جلفا به مناسبت روزِ جهانیِ زن»
دوربین آلیس نَرسی آنچه که اون را میخکوب کُند و قدم زدنش را در شهر متوقف کُند ثبت می کند. او انتزاع صحنه ای را که می توانیم در گردش شبانه خود با آن روبرو شویم را به ما نشان می دهد. این فرصت را به ما می دهد تا بتوانیم آنچه که هنگام قدم زدن در خیابان از دست داده ایم ببینیم.
در این میان، گل ناز برومندی زمان را دِگر گونه به ما نشان می دهد. ما را به دیدار بی گانه ای می برد که خود را دراو می یابیم. او ما را در مقابل آینه ای غریب قرار می دهد، در این آینه ما خود را می بینیم بی آنکه تصویری از خود ببینیم.
پرین ژلیو ما را سوار بر قایقی از شیشه و بتون و تسمه به سفری روی دریا و باد می برد. چه سفر عجیب و لذت بخشی.
ویدئوی الیکا هدایت ما را به فکر فرو می‌برد تا بیشتر به اهمیتِ ملاقات کردن بی‌اندیشیم. دیدار، مذاکره، رویارویی و دچارشدگی؛ این‌ها کلماتی هستند که در حالِ تماشای این اثر از ذهن‌مان می‌گذرند.
«ملاقاتِ زنانِ هنرمند فرانسه و اهالیِ جلفا به مناسبت روزِ جهانیِ زن»
«یا راهی باید یافت یا راهی باید ساخت»، این روشی است که کولین کوئنی در خلقِ آثارش از آن استفاده می‌کند. او حتی اثرِ متلاشی شده‌ی خودش را فرصتی می‌بیند برای خلقِ یک اثرِ جدید. شاید بتوانیم بگوییم او به بهترین شکل ممکن به دیدارِ تخریب ها و آسیب ها می رود، آن‌ها را پنهان نمی‌کند، بلکه با دادنِ معنایی جدید هویتِ آن ویرانه ها و خرابه ها را تغییر می دهد.
نمایشگاه حضوری جمعه، پانزدهم در خانه صفوی برگزار شده است و تا چهارشنبه بیستم اسفند ماه ادامه دارد. نمایشگاه آنلاین از تاریخ هجدهم اسفند ماه مصادف با ۸ مارچ، روز جهانی زن از طریقِ وب سایت گالری اکنون و اینستاگرام این گالری به آدرس های زیر در دسترس است