هنرمند افغانستانی به دوستی و الفت هنرمندان افغانستان و ایران اشاره کرد و گفت: پیوند این رابطه نتیجه همکاری و یا استاد و شاگردی است که می‌تواند برای سایر اقشار الگو باشد چون هنرمندان سفیران دائمی کشورها هستند که هیچگاه ماموریت‌شان تمام نمی‌شود.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی موسسه فرهنگی اکو و به نقل از خبرنگار فرهنگی ایرنا، محمد حسین احمدی خوشنویس هنرمند افغانستانی در گفتگو با خبرنگار فرهنگی ایرنا به میزان قابل توجه همکاری هنرمندان ایرانی و افغانستانی با یکدیگر نسبت به بسیاری از صنف های دیگر اشاره کرد و گفت: ما در هیچ رشته ای جز هنر، به این اندازه که افراد از دو کشور بین خودشان مرزی احساس نکنند نداریم. هنرمندان دوکشور نه تنها همکاری خوبی دارند بلکه از همکاری فراتر است و به دوستی ها و الفت هایی که در نتیجه همکاری و یا استاد و شاگردی و مراودات رخ می دهد بدل شده است.
وی افزود: من همیشه گفته ام که هنرمندان ایرانی و افغانستانی می توانند برای سایر اقشار الگو باشند. اینکه زمینه های همکاری بین هنرمندان دوکشور فراهم نیست و یا اینکه همکاری ها و دوستی های آنان خوب دیده نشده است بحث جدی دیگری است که فکر می‌کنم ضعف بیشتر اینجاست که ما کمی از واقعیت های درون جامعه دور افتادیم و بی اطلاع هستیم. ما سال گذشته در اواخر بهمن ماه در مشهد نمایشگاه هنری داشتیم که ۴۱ هنرمند ایرانی و افغانستانی ۸۸ اثر مشترک تولید کردند و به نمایش گذاشتند. در حقیقت من چون می‌دانستم که این همکاری‌ها و همدلی ها در جامعه بین هنرمندان دوکشور وجود دارد این ایده را دادم که چنین نمایشگاهی داشته باشیم که با استقبال و همکاری هنرمندان استان خراسان رضوی و سازمان های مردم نهاد به نحو احسن برگزار شد و انعکاس خوبی هم داشت.
برای اولین بار بود که در ایران چنین نمایشگاهی برگزار می شد که هر اثر حاصل کار دو هنرمند از دوکشور ایران و افغانستان بود. به ۲ نکته باید توجه کرد، اول اینکه زمینه همکاری‌های بیشتر فراهم شود یعنی همکاری های آنان به لحاظ قانونی منعی نداشته باشد. دوم اینکه همکاری‌های موجود از سوی رسانه ها دیده و برجسته شود.
این خوشنویس، هنرمندان را سفیران دائمی کشورها عنوان کرد و گفت: این سفیران هیچگاه ماموریت شان تمام نمی شود و حامل پیام صلح، دوستی، وحدت و زیبایی هستند و هر جایی که به نقش آنان توجه شود و یا نقش بیشتری به آنان داده شود تاثیر قابل توجهی در بهبود پیوندها بین ملت ها و کشورها دارد. متاسفانه نهادهای دولتی در سطح کلان کار قابل توجهی انجام نداده اند مثلا پس از حدود ۴۰ سال هنرمندان افغانستانی ساکن ایران نتوانسته اند یک نمایشگاه از آثارشان در کشور خودشان داشته باشند. ما کمتر شاهد بودیم که هنرمندان ایرانی هم در افغانستان نمایشگاه داشته باشند و یا هم اینکه هنرمندان دو کشور نمایشگاه های مشترک در هر دو کشور برگزارکنند. در حالیکه در هر سال می بایست چندین نمایشگاه داشته باشیم و فقط هم بحث نمایشگاه نیست. جای همایش ها، اردوهای مشترک، نشست ها و هم اندیشی های فرهنگی و هنری بین این دو کشور بسیار خالی است.
وی به موفقیت هنرمندان نسل دوم و گاه نسل سوم مهاجران افغان در ایران اشاره کرد و گفت: اکثر هنرمندان افغانستانی در ایران با همت و هزینه خودشان رشد کرده اند شخص و یا نهادی نقش مهمی در رشد هنرمندان افغانستانی نداشته است و این یک واقعیت است. اما همه ما می دانیم که هنرمندان در بستر امن دولت جمهوری اسلامی ایران این رشد را داشته اند آنان از امکانات، موقعیت و اساتید صاحب فن و هنری برخوردار بوده اند که هم وطنان شان در افغانستان کمتر چنین شرایطی داشته اند.
احمدی افزود: اینکه چه کاستی هایی درحمایت از هنرمندان افغانستانی وجود دارد مفصل است. مهمترین آن تفاوت‌هایی است که بین هنرمندان ایرانی و افغانستانی وجود دارد و یا قائل اند. مثلا یک هنرمند خطاط و یا نقاش افغانستانی حق اینکه یک هنرکده داشته باشند را ندارند یعنی مجوزی به این هنرمندان داده نمی‌شود که در همان رشته و تخصص خودشان مشغول به فعالیت شوند در حالیکه می شد ایرانی ها از فعالیت هنرمندان افغانستانی هم بهره مند شوند و هم افغانستانی ها در این فضا حضور داشته باشند.
وی ادامه د اد: هر کجا که بتوانیم زمینه فعالیت مثبتی را فراهم کنیم همه افرادی که در آن جامعه زندگی می‌کنند از فضای مثبت آن بهره مند می‌شوند اما هنرمند افغانستانی در ایران پس از ۴۰ سال سکونت و حتی افرادی که متولد ایران و یا نسل سوم هستند، برای فعالیت به صورت رسمی و مستقل مشکلاتی دارند. این افراد با این که طبق قانون مدنی ایران، نسل سومی های مهاجران ایرانی هستند ولی بیمه هنرمندان به آنان تعلق نمی‌گیرد چون کد ملی ندارند.
این هنرمند گفت: گاه هنرمندان افغانستانی درگیر مسائل پیش پا افتاده ای چون افتتاح حساب و صدور عابربانک در ایران هستند. مساله دیگری هم وجود دارد که هنرمندان افغانستانی نمی توانند از طرف ایران درکشورهای دیگر نمایشگاه برگزار کنند این درحالی است که این امر یکی از راه های نشر و معرفی فرهنگ، هنر و تمدن ملت ها و دولت هاست. چه اشکالی دارد که هنرمندان افغانستانی که در بستر جمهوری اسلامی ایران رشد کردند و از اساتید ایرانی آموختند، هنر و داشته هایشان را در سایر کشورها عرضه کنند؟ داشته هایی که مشترکات دوکشور ایران وافغانستان محسوب می‌شود. چنین کاستی هایی وجود دارد ولی ما امیداواریم که رفع شود.