در سال ۲۰۱۷، ایران، آذربایجان، قزاقستان، قرقیزستان و ترکیه موفق شدند نان‌های تخت سنتی از جمله لواش، یوفکا و کاتیرما را به‌عنوان یک میراث فرهنگی مشترک در فهرست یونسکو ثبت کنند. در این ثبت، نان لواش ایران یکی از گونه‌های نان‌های سنتی بود و دیگر کشورها نیز نقش خود را در این فرهنگ معرفی کردند.
در ایران، فرهنگ پخت نان لواش آیینی است که نسل‌ها را به هم متصل کرده و طعم خاطرات را زنده نگه می‌دارد. از تنورهای قدیمی که در دل زمین جا داشتند تا ساج‌های ساده عشایری، هر شیوه پخت، روایتی از سبک زندگی مردم این سرزمین است.
این فرهنگ که در لحظات مهم زندگی ایرانیان، از عروسی‌ها و جشن‌ها تا آیین‌های مذهبی، جا دارد، به طور مشترک بین کشورهای ایران، آذربایجان، قزاقستان، قرقیزستان و ترکیه ثبت جهانی شده است. امروزه، چه در کوره‌های مدرن شهری، چه در ساج عشایری، پخت لواش همچنان نمادی از همبستگی و زندگی جمعی است.
نان در فرهنگ ایرانی، تنها یک خوراک نیست؛ بخشی از آیین‌های زندگی است که در شادی‌ها، عزاداری‌ها و مناسبت‌های مذهبی جایگاهی ویژه دارد و قدمت آن به عصر حجر بر می گردد.
از ویژگی‌های نان لواش می توان به نازک بودن آن که حداکثر 3 میلیمتر ضخامت دارد و نیز ترد بودن آن اشاره کرد. همچنین در پخت این نان از آرد سفید گندم ( بدون سبوس) استفاده می شود و امروزه از گندم سیاه، آرد سبوس، آرد جو، بلغور و جو دوسر و ذرت نیز به صورت ترکیبی با آرد گندم استفاده می کنند.
از دیگر نان های ایرانی می توان به “سنگک”، “بربری”، “تافتون”، “نان روغنی”، “نان خشک”، “نان شیرمال” و “فتیر”. اشاره کرد.
اولین بار نان لواش در خاورمیانه و ایران تهیه شد؛ اما امروزه درخیلی از مناطق و کشورهای مختلف پخته می‌شود و فرهنگ پخت نان لواش به عنوان نمادی از تقارب میان فرهنگ ها در فهرست مواریث ناملموس جهانی یونسکو به ثبت رسیده است.