میدان مرکزی قالیچه ها رنگ قرمز عمیق تری دارد و پنج حاشیه دارد. مرز اصلی و گسترده شامل سواران است. هر اسب یک روپوش زین دوزی شده با طرحی دارد که شبیه فرش پازیریک واقعی است. مرز داخلی ثانویه شامل ردیف های گوزن است. قسمت مرکزی چهارپایهای تکرار شونده را به تصویر می کشد ، که در ورودی های سنگ تراشی برخی از کاخ های آشور یافت می شود. طرح حاکی از ریشه پارسی هخامنشی است (هخامنشیان یک سلسله پارسی بودند ، که از 559 قبل از میلاد تا 330 قبل از میلاد سلطنت می کردند). تکنیک پیشرفته بافندگی که در فرش پازیریک به کار رفته است ، بیانگر سابقه طولانی تکامل و تجربه در این هنر است.
اکثر کارشناسان بر این باورند که فرش پازیریک دستاورد نهایی حداقل یک هزار سال تجربه و تاریخ است. طبق این نظریه ، هنر قالی بافی در ایران حداقل 3500 سال قدمت دارد. این فرش اکنون در موزه ارمیتاژ لنینگراد نگهداری می شود. اگرچه قطعاتی از نمونه های قدیمی و ظریف فرش دستباف کشف شده وجود دارد ، اما این قطعات بیش از حد پاره شده بودند تا با موفقیت شناسایی شوند. فرش پازیریک در فرش ویلتون 100٪ پشم بوی بد تولید شده است. فرش رویال کاشان پازیریک در دو رنگ و در اندازه های متنوع موجود است.