آذربایجان از طبیعت بسیار متنوعی برخوردار است. شرایط طبیعی و جغرافیایی در اینجا برای وقوع گونه های متنوع گیاهان و جانوران فراهم کرده است. از 11 منطقه اقلیمی ، 9 منطقه در آذربایجان یافت می شود. این نقش اساسی در شکل گیری تنوع زیستی غنی کشور داشته است. 4500 گونه گیاهی بالاتر در آذربایجان اتفاق می افتد که 64٪ ترکیب گونه های قفقاز را تشکیل می دهد. 240 گونه از آنها بومی و حیوانات است. 140 گونه نادر و در معرض خطر در کتاب داده های قرمز آذربایجان ذکر شده است. جانوران آذربایجان با 99 پستاندار ، 360 پرنده ، 54 خزنده ، 9 دوزیستان ، 14 هزار حشره و 123 گونه ماهی نشان داده شده است. 108 مورد از آنها در کتاب داده های قرمز آذربایجان ذکر شده است. اولین مناطق حفاظت از طبیعت برای محافظت از یک طبیعت شگفت انگیز آذربایجان در دهه 30 قرن گذشته در گویگل ، زاگاتالا و گیزیلاغاج تأسیس شد. تصویب قانون حفاظت از طبیعت آذربایجان در سال 1969 باعث رشد تعداد ذخایر شده است. در مدت کوتاهی پس از آن تاریخ شش مکان حفاظت شده ویژه دیگر به نام های شیروان ، باستیچای ، گارایازی ، آگول ، ایسمایلی ، ایلیسو و آلاطیاگاج ذخیره گاه طبیعی ایجاد شدند. تا سال 2003 مساحت کل سایتهای ویژه محافظت شده 478 هزار هکتار و 5٪ مساحت کشور را تشکیل می داد. در طی سالهای 2003 و 2008 مساحت سایتهای حفاظت شده طبیعت تقریباً 748402،7 هزار هکتار افزایش یافته است. مساحت کل 8 پارک ملی 265 هزار هکتار است. در حال حاضر 12 ذخیره گاه طبیعی طبیعی با مساحت 200 هزار هکتار از خاک کشور و 21 مکان مقدس با مساحت 285 ، 8 هزار هکتار وجود دارد که شامل اکوسیستم های بزرگ است. در آذربایجان برای اولین بار ، ذخیره گاه طبیعی آتشفشان گل در سال 2007 تأسیس شد. اطمینان از تعادل مناسب در روابط بین انسان و طبیعت همیشه یک چالش بوده است. ایجاد پارک های ملی یکی از راه حل های این مسئله نگران کننده است زیرا آنها می توانند شکل بسیار بهینه ارتباط بی خطر بین انسان و طبیعت را تضمین کرده و بهره مندی از طبیعت را از طریق حفاظت از آن امکان پذیر کنند. ما ماموریت خود را با ایجاد یک شبکه کاملاً گسترش یافته از پارک های ملی و اطمینان از اینکه نگرش متقابل به هر عنصر از طبیعت به عنوان یک تصور کاملاً پذیرفته شده از سبک زندگی ، به بخشی جدایی ناپذیر از ذهن مردم تبدیل می شود ، شناسایی می کنیم. آذربایجان اولین قدم های خود را در این راستا برداشته است و این روند جدیدی برای کشور و شهروندان ما است. اولین پارک ملی شیروان در سال 2003 افتتاح شد. هشتمین پارک ملی Goy gol تاسیس شد. 1 آوریل 2008. اخیراً ، مساحت کلی سایتهای ویژه محافظت شده در آذربایجان از جمله پارکهای ملی 8.5٪ از سطح شهرستان را تشکیل می دهد. مساحت پارکهای ملی مستقر در آذربایجان 246 ، 3 هزار هکتار شامل هشت پارک ملی - شیروان ، اردوباد ، آگول ، هیرکان ، آلتیاگاج ، آبشرون ، شهدادگ و گوی گل است. (ایجاد پارک ملی شهداگ در آینده برای محافظت از اکوسیستم رشته کوه قفقاز بزرگ ، پارک ملی سامور-یالاما که بخشی از دریای خزر به شمال کشور را شامل می شود و همچنین ایجاد پارک های ملی جدید در نظر گرفته شده است. همچنین از فرصتهای گسترده گردشگری برخوردار است. این به دلیل تاریخ عالی ، فرهنگ پیشرفته و طبیعت متنوع آن فراهم شده است. شرایط مناسبی برای توسعه خدمات جدید گردشگری در آذربایجان همراه با فرصت های سنتی گردشگری موجود وجود دارد. آینده پارک های ملی در آذربایجان در توسعه اکوتوریسم که بخشی از روند توسعه پایدار است دیده می شود. به عنوان شکل جدیدی از گردشگری ، بوم گردی در برنامه ملی توسعه اقتصادی - اقتصادی پایدار محیط زیست که توسط وزارت بوم شناسی و منابع طبیعی تهیه شده و به تصویب رسیده است ، مورد توجه قرار گرفته است. رئیس جمهوری آذربایجان. در این سند توسعه و مدیریت زیرساخت های گردشگری بر اساس حداقل تأثیر منفی بر محیط زیست و اصول توسعه پایدار به عنوان معیار اصلی در نظر گرفته شده است. شروع کارزار انتخاباتی پیش از انتخابات توسط رئیس جمهور از سال 2003 از افتتاح پارک ملی شیروان ، گواه نمادین استراتژی توسعه توسعه یافته جمهوری ما است که مبتنی بر اصول توسعه قادر به حفظ محیط زیست است. به سختی می توان همه مشکلات مرتبط با ایجاد پارک های ملی را فقط با تلاش نهادهای دولتی حل کرد. مهم است که تمام لایه های جامعه در این کار شرکت کنند. یکی از اولویت های مشارکت مردم در این روند افزایش آگاهی از محیط زیست و ایجاد نگرش شخصی نسبت به مسئله حفاظت از طبیعت است. هدف اصلی توسعه اکوتوریسم در پارک های ملی ، آگاهی بخشیدن به مشکلات زیست محیطی با نمایش نمایندگان نادر و منحصر به فرد مناظر ، گیاهان و جانوران است. کمک دولت ، سازمان های بین المللی و مردم در همان مرحله اولیه توسعه پارک های ملی جبران می شود. با این وجود ، در آینده نزدیک انتظار داریم که پارک های ملی به یک سیستم خودکفا تبدیل شوند که جوامع محلی را قادر می سازد تا نیازهای معیشتی خود را از طریق تولید محصولات نمایانگر ویژگی های طبیعی و فرهنگی منطقه جغرافیایی بدون آسیب رساندن به محیط زیست و همچنین از طریق ارائه فرصت و خدمات برای آشنایی با طبیعت ضمن حفظ حالت معمول وجود و توسعه آن.