استاد چغتای سونرین سرپرست انستیتوت یونس امره (مرکز فرهنگی ترکیه) با دکتر سمیع الله نبی پور رییس دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه کابل دیدار نمود.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی موسسه فرهنگی اکو؛ در این دیدار که با حضور بانو اسما احمدی سکرتر انستیتوت یونس امره و استاد علی امید رییس دیپارتمنت عکاسی دانشکده هنرهای زیبا صورت گرفت، روی همکاری‌های هنری در بخش رشد هنر سرامیک و سفال سازی در افغانستان بحث و تبادل نظر شد.
آقای چغتای در ضمن اینکه از کارکردهای دانشکده هنر در رابطه با تولید آثار هنری مختلف تمجید نمود، گفت قرار است ترکیه در بخش هنر سرامیک و سفال سازی با افغانستان در آینده نزدیک همکاری نماید و خوب است که با هماهنگی دانشکده هنر این پروژه را بهتر و به شکل عالی بعد از یک تحقیق همه جانبه به پیش بیبریم.
دکتر سمیع الله نبی پور در رابطه با این همکاری تاکید نمود
استفاده از ظروف سفالی در افغانستان تاریخ کهن دارد. کلالی در گذشته یکی از صنایع مهم کشور بوده است. هر چند که امروزه در افغانستان کمتر کسی از ظروف سفالی استفاده می کند، ولی همچنان در تزیینات و زندگی روزمره مانند نگهداری و پرورش گل های خانگی و کوزه های مخصوص برای دوغ و آب سرد هنوز هم این نوع ظروف استفاده میشود.
کسانی که ظروف سفالی را می سازند در افغانستان به نام "کلالی گر" یا سفالگر یاد می شوند. در شهرستان "استالف" در حوالی کابل قریه ای به نام "کلالان" وجود دارد که تعدادی از اهالی این قریه هنوز هم به حرفه آبایی شان یعنی کلالی گری ادامه می دهند.
صنعت سفال، خاک مخصوصی دارد که بنام گل "مکن" یاد می شود، این گل غربال می شود و بعد از غربال و انحام مراحلی پخته می شود. بعد از آن کار اساسی آغاز می شود که توسط چرخ های پایی، صورت می گیرد.
شکل ظروف وقتی از گل تازه ساخته شد برای خشک شدن به اطاقی برده می شوند که درجه حرارت مخصوص دارد. بعد از خشک شدن توسط گیاه مخصوصی به نام "عشقار بوته" رنگ آمیزی می گردند و برای پخته شدن رنگ، وارد کوره می شوند. پس ازچند ساعت ظرف از کوره بیرون آورده می شود و برای استفاده آماده می گردد. در کنار ساختن کلالی به سبک قدیم، طرح های مینیاتوری و رنگ آمیزی قدیم نیز حفظ شده اند. در برخی از ظروف مینیاتوری و رنگ آمیزی های مخصوص سنتی دیده می شوند.