مالکیت معنوی» مجموعه ای از فعالیت های ذهنی انسان است که ارزش تجاری دارد.
از آن جا که امروزه با گسترش ارتباطات، آفرینش یک اثر، نوعی حرفه و منبع کسب درآمد محسوب می شود، مجموعه قواعد و قوانینی بر روابط بین صاحب اثر و عرصه کننده آن و نیز حکومت، حاکم است. مالکیت معنوی در یک تقسیم بندی کلی به دو بخش «مالکیت های ادبی و هنری» و «مالکیت های صنعتی» تقسیم می شود.
در بخش اول، به دلیل اختلاف دیدگاه هایی عمدتا اقتصادی، ایران هنوز به قراردادهای جهانی مربوطه نپیوسته، اما در بخش دوم، ایران به کنوانسیون پاریس ملحق گردیده است. هر پدیدآورنده، دارای دو حق است: حق مادی و حق معنوی. برای حراست از این حقوق و در جهت حفظ منافع پدیدآورندگان، شایسته است دولت اقداماتی را در سه بخش قضایی، اجرایی و تقنینی به عمل آورد.
هدف از انتشار این مقاله، آگاهی و دست یابی پدید آورندگان اثر به این چشم انداز کلی است که پس از خلق یک اثر چه نوع حقوق مادی و معنوی برای آنان تحقق می یابد؟ اگرچه ممکن است در نگاه نخست، بنظر برسد آثار مربوط به هنرهای تجسمی از دامنه بیشتری برخوردار بوده و مخاطبان عمده این نشریه را تشکیل می دهند، لیکن به دلیل حاکم بودن اصول و مبانی واحد بر انواع آثار هنری و ادبی و ضرورت آگاهی رسانی جامع، آن را به گونه ای مستقل بررسی نکرده ایم چرا که وقوف بر این آگاهی ها، بدون شناخت مالکیت معنوی در تمامی ابعاد و اشکال آن، امکان پذیر نیست.
منبع: http://www.aftabir.com